Het verhaal van Anne-Mae
Na een lange weg word ik met behulp van ivf zwanger. De zwangerschap verloopt alles behalve zorgeloos. De eerste weken heb ik veel bloedverlies, een maand later nierstenen en daarachteraan Corona. Al die keren denk ik dat ik een miskraam heb. Al heel vroeg ontstaat er ook nog eens een verhoogde bloeddruk. Ik word doorverwezen naar het ziekenhuis om daar verder onder controle te staan.
Bij 20 weken voel ik me redelijk goed
Maar ik houd wel veel vocht vast, ondanks dat ik veel aan beweging doe en zo gezond mogelijk eet. Met 23,5 week ben ik aan het zwemmen wanneer ik plots niets meer zie. Alles is 1 waas door al het vocht achter mijn ogen. Ik mag van geluk spreken, want aangekomen in het ziekenhuis blijkt namelijk dat ik ieder moment een hersenbloeding had kunnen krijgen. Ik krijg medicijnen toegediend en gelukkig zakt mijn bloeddruk. Met spoed word ik overgeplaatst van Gorinchem naar het Sophia kinderziekenhuis in Rotterdam.
Nachtmerrie
De kleine zal niet lang meer kunnen blijven zitten, omdat er voor mijn leven gevreesd wordt. We worden gemonitord en zelf word ik steeds zieker. Ik krijg zuurstof, heel veel medicijnen en een katheter. Onze nachtmerrie is begonnen. Om de kleine een kans te geven, krijg ik een longrijping in mijn been gespoten met de hoop dat de longen van onze kleine schat mogen rijpen. We moeten proberen de geboorte uit te stellen, want ik ben nog geen 24 weken zwanger.
Helaas moet ze de volgende dag gehaald worden
Veel te vroeg komt onze Anne-Mae op de wereld. Ze weegt maar 550 gram. Maar wat is ze een vechtertje. Zo onvoorstelbaar dat zo'n klein mensje zo hard kan vechten. Haar huidje is nog doorschijnend, haar oogjes zitten nog dicht en haar hoofdje is niet groter dan een eitje. Zo onaf en dan al die bloedonderzoeken die ze moet ondergaan. Al die naalden in haar mini handjes en voetjes. Bloed die ze weer toegediend krijgt, omdat er zoveel wordt afgenomen iedere dag om haar goed in de gaten te kunnen houden. En wij zitten al die dagen en avonden naast de couveuse. Mijn hart breekt, bij het zien hoe ze al die zware onderzoeken moet doorstaan.
Als ze 3 weken oud is gaat ze hard achter uit
We worden bij de artsen geroepen en moeten afscheid nemen van onze Anne-Mae. Ze heeft een infectie gekregen, haar longetjes kunnen het niet meer aan en de antibiotica slaat niet aan. De artsen hebben gestemd om haar te laten gaan, maar er is 1 arts die tegen stemt en nog een andere medicijn wil proberen. We stemmen toe al is de kans op overleving minimaal. Als ze het overleeft, is de kans op een handicap heel groot want de tube kan veel schade hebben aangebracht. De wereld zakt onder onze voeten weg. Nog nooit hebben we zoveel hartzeer gehad.
Familie kan die dag nog afscheid komen nemen
We moeten nadenken over haar afscheid. Ik vertel onze kleine meid hoeveel ik van haar hou en wij er alles aan zullen doen om haar gelukkig te maken. Ik beloof haar mee te nemen naar het strand en de zee. Wij willen haar zo graag een mooie toekomst bieden. De volgende dag zien we verbetering. Of er een wonder is gebeurd… Ze knapt langzaamaan op. De artsen beloven te vechten voor ons meisje.
Weken gaan voorbij
Haar gezondheid gaat fors vooruit en ze komt ook lekker in haar gewicht aan. Ze bereikt de 1 kilo en mag haar couveuse omruilen voor een warmte bedje. Vanaf haar geboorte worden haar oogjes nauwlettend in de gaten gehouden. Er komt niet zoveel zuurstof achter de oogjes als normaal en als dat niet verandert zullen haar ogen gelaserd moeten worden. Het is heel pijnlijk te zien hoe de ogen met klemmetjes open gehouden worden om achter de ogen te kunnen kijken. Ik wil het zo graag van haar overnemen. Uiteindelijk mag ze na 12 weken overgeplaatst worden naar het Albert Schweitzer ziekenhuis in Dordrecht.
Maar dan is ze sterk genoeg om mee naar huis te gaan
Voordat Anne-Mae mee mag, worden wij eerst klaargestoomd om voor haar te kunnen zorgen. Ze krijgt sondevoeding mee, een saturatiemeter en zuurstof. Ook krijgen we een cursus Reanimeren in het ziekenhuis. De dag dat we haar meenemen naar huis is de gelukkigste dag van mijn leven. Ook al zijn we opgebrand en weten we dat we een lange weg te gaan hebben.
Als ze 11 maanden oud is, wordt ze erg benauwd
Ik ga met haar naar de huisarts. Een jonge dienstdoende arts geeft haar een pufje mee naar huis maar het helpt niet. Ik heb het idee dat ze naar adem snakt en ga terug. Ik krijg een andere arts, die naar haar longen luistert en zegt dat alles goed is. Ik moet de kinderarts van het consultatiebureau afwachten waar we over 1 week een afspraak hebben staan. Ik ben wat gerustgesteld maar het zit me al snel niet lekker. De dag van het consultatiebureau snakt ze naar adem. Ze krijgt medicijnen voorgeschreven die niet helemaal aanslaan en de volgende dag moet ze naar de KNO arts in het Sophia in Rotterdam.
Allergische reactie
Medicijnen krijgt ze nog steeds maar ik vind dat ze daar raar op reageert: ze raakt in paniek. Dus ik bel de kinderarts, de paniek is intussen gezakt en ze is weer rustig dus moeten we het thuis afwachten. Het voelt niet goed om haar opnieuw het medicijn te geven en we slaan het medicijn over. Bij de KNO kunnen ze op het eerste gezicht niets vinden en ze moet verder onderzocht worden onder narcose. Omdat het Sophia ziekenhuis volzit moeten we terugrijden naar het Beatrix Gorinchem, omdat Anne-Mae wel opgenomen moet worden totdat het Sophia een plekje vrij heeft. Aangekomen in het ziekenhuis, krijgt ze het medicijn waar ze de avond ervoor thuis raar op reageerde en na 1,5u stopt haar ademhaling. Ik ren naar de gang voor hulp, waar een stuk of 5 artsen staan en toen is Anne-Mae gereanimeerd. Het duurt voor mijn gevoel een eeuw dat ze er weer is. Ze krijgt zuurstof en we worden met de ambulance overgebracht naar het Sophia. Gelukkig waren we in het ziekenhuis toen deze allergische reactie gebeurde anders had ze dit niet overleefd. De volgende dag worden 2 cystes weggehaald onder haar stembanden.
Anne-Mae is nu bijna 1,5 jaar oud
Ze heeft nog een keer met Corona in het ziekenhuis gelegen en de laatste keer met hoge koorts. Ze had 41,5 graden koorts en leek te stikken in slijm. In het ziekenhuis werd er gezegd dat ze niet kan stikken in slijm. De dienstdoende arts wilde in eerste instantie niet komen. Ik ging hierdoor erg twijfelen aan mezelf. Maar vlak daarna kregen we de uitslag van de MRI scan. De arts bevestigde dat ze het zeker heel moeilijk moet hebben gehad en het maar goed was dat we naar de eerste hulp waren gegaan. Ik heb door alles geleerd om op mijn instinct te vertrouwen.
