Het verhaal van Femke

In de eerste weken van mijn zwangerschap had ik weinig klachten. Rond 10 weken veranderde dit helaas en begon mijn misselijkheid. Niet eens perse in de ochtend, maar willekeurig door de dag heen en deze hield aan tot ruim 20 weken. Gelukkig geen andere kwaaltjes en ondanks de misselijkheid kon ik wel lekker mijn ding doen. Ik kon niet wachten tot mijn buik ging groeien, want ik was nu al zo onwijs trots op die kleine. 

Elke controle bij de verloskundige was geruststellend
Onze kleine deed het top in de buik. De weken vlogen voorbij en ik begon na 24/25 weken eindelijk eruit te zien als een zwangere vrouw. Werken ging goed, thuis had ik het op orde en ik kon nog lekker genieten van mijn hobby’s. Ik was dan ook vastberaden tot 36 weken door te werken. Toch kregen mijn man en ik beide het voorgevoel dat ik vroeg zou bevallen. Dit hadden we ook gedeeld met de verloskundige, maar ze had ons gerustgesteld. Dit kwam niet vaak voor bij een eerste zwangerschap. Dus we gingen vrolijk verder en intussen was de nesteldrang ook om de hoek komen kijken. Alles in huis poetsen, wassen en strijken van de babykleertjes, hydrofiele doeken, lakens en ga zo maar door.
 
Toen kwam mijn verlof
Vrijdags was mijn laatste werkdag en die zaterdag was ik exact 36 weken. Zondags had ik nog een babyshower en toen begon het. Ik werd ziek, lekker begin van mijn verlof dacht ik nog. Aan de voor- en achterkant kwam alles eruit. De dag erna was het weg, maar ik had wel last van lichte kramp. Ik zocht hier niets achter. Ik haalde boodschapjes en ging de auto wassen. Richting het einde van de middag werden deze krampen onaangenaam. Ik belde de Verloskundige. Zij dacht dat het wellicht nasleep van al het braken was. Haar advies: even op bed met een warme kruik bij de buik. Zo gezegd, zo gedaan. Maar mijn krampen werden hiervan erger. Ik belde nogmaals met de verloskundige, waarna ze ging overleggen.

Zelf vertrouwde ik het al niet helemaal
Ik berichtte mijn man dat hij zijn gereedschap maar vast in moest pakken en niet te laat richting huis moest komen. De verloskundige belde terug en wou dat ik op controle kwam. Mijn man was inmiddels thuis en húp samen naar de verloskundige. Eenmaal daar aangekomen rond 17:30 uur bleek ik ruim 3 cm ontsluiting te hebben. De bevalling was dus begonnen. Ondanks alle voorgevoelens en de al behaalde 36 weken kwam dit rauw op mijn dak. Ik kreeg ontzettende tranen. Ik was zo bezorgd over of ze wel groot en sterk genoeg was. En ik was bang dat er een erge oorzaak zou zijn waardoor ze te vroeg kwam.
 
We kwamen om 18:30 in het ziekenhuis aan
Onze kleine dame en mijn weeën werden aan de monitor gelegd. Maar ook kregen we de vraag of ze antibiotica middels infuus mochten geven, vanwege de vroeggeboorte die nu aan de gang was. We gingen uit van de expertise van de verloskundigen en artsen in het ziekenhuis en stemden er mee in. Wel had ik de wens om geen pijnstilling te gebruiken en het op eigen kracht te doen. Dit is gelukt. De bevalling zette rap door en na 15 minuten persen was op 15-02-2023 om 21:54 met een termijn van 36 weken en 4 dagen onze Femke Elin Jöersen geboren. Ze woog 2595 gram en was 49 cm. Maar vanaf het eerste moment was ze pittig en heel dapper.
 
Na 2 dagen ziekenhuis mochten we al naar huis
Femke heeft niet in de couveuse gelegen en heeft geen extra zorg nodig gehad. Ze heeft de eerste 4 dagen wat bijvoeding gehad, maar daarna volledig borstvoeding. Ik genoot van deze momenten. Achteraf bleek de GBS bacterie de oorzaak te zijn van dit alles. We zijn dan ook blij dat we voor antibiotica hebben gekozen. Anders had Femke een grotere kans hier ook besmet mee te raken tijdens de bevalling.

Inmiddels is ze ruim 8 maanden oud
Femke doet het fantastisch. Het is een wat kleiner dametje in kilo’s dan leeftijdsgenoten, maar qua ontwikkeling doet ze niet onder aan de rest. Ze kletst, rolt, zit en begint voorzichtig al wat rond te tijgeren door de huiskamer. Hoewel Femke niet extreem vroeg geboren is, heeft deze gebeurtenis toch zijn impact gehad. Het is niet hoe het hoort te gaan. Maar we zijn opgelucht, trots en dankbaar dat het zo gelopen is.