Het verhaal van Jasper

Inmiddels is het bijna 26 jaar gelden dat ik ontdekte dat ik zwanger was: niet een paar weken maar vermoedelijk 20 weken! Gelukkig gingen we vlak nadat we dit hoorden 2 weken op vakantie. Zo konden we even van de schrik bekomen en aan het idee wennen dat we over 4 maanden ouders zouden worden. 

Hoge bloeddruk
Tijdens de vakantie ging ik vocht vasthouden in mijn benen en vingers, maar wijdde dat aan het feit dat we lang in de auto hadden gezeten en in Oostenrijk zaten. Bij thuiskomst mocht ik nog een echo laten maken, die bevestigde dat ik inmiddels niet 22 maar al 26 weken zwanger was. Mijn bloeddruk bleek omhoog te zijn gegaan en ik werd doorverwezen naar de gynaecoloog. Omdat mijn bloeddruk veel te hoog was, kreeg ik medicijnen en moest het rustig aan doen.  Een week later kreeg ik opnieuw een echo: ons kindje bleef achter in groei, maar deed het verder goed. Helaas wilde mijn bloeddruk niet zakken. Ik moest totale rust houden en indien het de week erna niet beter zou gaan, zou ik worden opgenomen. 

Pijn in mijn rug
De maandag erop had ik ‘s avonds zwangerschapsgym. Toen ik moest gaan zitten voelde ik een pijnscheut in mijn rug, maar dat had ik wel vaker i.v.m. chronische spit. Thuisgekomen ben ik naar bed gegaan, maar door pijn in mijn rug en onder mijn ribbenkas, kon ik de slaap niet vatten. Ik ben toen een paar keer onder de douche gaan staan en dat voelde goed. Om half 6 uur 's morgens besloten we het ziekenhuis te bellen. We moesten zo snel mogelijk komen. 

Mijn lever en nieren dreigden ermee te stoppen
In het ziekenhuis aangekomen bleek ik nog niet, zoals ik dacht, aan het bevallen te zijn. Dus werd mijn bloeddruk opgenomen, bloed geprikt, een hartfilmpje van de baby gemaakt. Zodra de uitslag binnen was, werd in mijn kamer het licht gedimd, de gordijnen dichtgedaan en de radio uit: want door teveel prikkels zou ik het risico lopen om een epileptische aanval te krijgen. Mijn lever en nieren dreigden ermee te stoppen. Ik kreeg een infuus en een katheter, om het vocht wat via het infuus naar binnen werd gepompt er ook weer uit te halen. Zodat mijn lever en nieren gespoeld werden en de giftige stoffen die zich hadden opgehoopt mijn lichaam zouden verlaten. 

HELLP
Na een paar uur kreeg ik te horen dat ik HELLP had. Ik mocht naar een 1 persoonskamer op de afdeling verloskunde, waar ik enigszins opgeknapt minimaal bezoek mocht ontvangen. Helaas begon ik ‘s nachts weer te spoken en mocht ik de volgende ochtend niet ontbijten tot de gynaecoloog was geweest. Er was een grote kans, dat hij zou besluiten om een spoedkeizersnede uit te gaan voeren.

Spoedkeizersnede
Om 9 uur kwam de gynaecoloog en ging met kinderarts overleggen. Om half 10 uur moest ik mijn man bellen dat hij moest komen. We wisten niet hoelang ik in het ziekenhuis zou moeten blijven, dus hij was maar gewoon gaan werken. Toen hij kwam, werd ik gelijk naar de OK gebracht. Op woensdag 27-7-1997 om 12:30 uur werd onze zoon, Jasper, na een zwangerschap van 32 (voor ons 8) weken geboren. Hij was 1320 gram zwaar. Omdat ik algehele narcose had, moest ik eerst bijkomen en kon ik onze zoon alleen vanaf een afstand zien. 

Met ambulance naar Rotterdam
Na controle door kinderarts kregen we te horen dat hij naar Rotterdam werd gebracht. Zelf lag ik in Breda, maar daar was geen Neonatologie afdeling. Ondanks dat hij op dat moment alles zelf deed, was er kans dat hij toch beademd moest gaan worden. Ik heb Jasper nog even mogen zien vlak voor we werden gescheiden en hij met de ambulance naar Rotterdam vertrok. Zelf moest ik nog 10 dagen in Breda blijven.

Eindelijk kon ik onze zoon vasthouden 
S avonds mocht mijn man op bezoek in Rotterdam. Mijn zus was zo slim te zeggen dat hij een videocamera moest nemen, zodat ik Jasper ook kon zien. Zo heb ik hem in de dagen er na iedere dag kunnen zien. Gelukkig was hij sterk genoeg en hoefde hij niet beademd te worden, maar alleen een beetje ondersteund te worden door dopjes in zijn neus. Op zaterdag was ik goed genoeg hersteld om naar Rotterdam te gaan. Eindelijk kon ik onze zoon kangoeroeën, maar daarna moest ik weer terug naar het ziekenhuis in Breda. 

Terug naar Breda
Op zondag kwam het goede nieuws. De kinderarts vertelde dat ze Jasper aan het klaarmaken waren voor vervoer terug naar Breda. Hij was sterk genoeg gebleken en had al 24 uur geen ademondersteuning meer nodig gehad. Gelukkig mocht ik nog een aantal dagen in het ziekenhuis blijven. Daarna ging ik 2 x per dag op en neer naar het ziekenhuis. We moesten er rekening mee houden dat het waarschijnlijk 8 weken of langer zou duren voordat we Jasper mee naar huis mochten nemen. Maar hij ontwikkelde zich zo goed en groeide zo snel, dat hij na 4 weken in het ziekenhuis te hebben doorgebracht mee naar huis mocht. Hij woog toen 2200 gram. 

Geluk 
Pas toen ik een programma over vroeggeboorte op tv zag, besefte ik hoe ziek ik eigenlijk was geweest. En hoeveel geluk we hadden gehad dat het voor ons beide zo goed was afgelopen. Jasper was toen bijna een jaar oud. Inmiddels is hij uitgegroeid tot een flinke kerel van bijna 26 jaar oud. Die zich ondanks een valse start, heel goed heeft ontwikkeld. Hij heeft een leuke baan, een eigen huisje en staat vol levenslust in het leven.