Het verhaal van Jayson

Vanaf de 14e week in mijn zwangerschap begint de ellende. Elke dag heb ik te maken met bloedingen. Dit wordt veroorzaakt door mijn laagliggende placenta. Ik heb eerder een keizersnede gehad. We wisten het niet, maar dat blijkt de kans te vegroten dat de baby zich laag innestelt, wat bij mij dus gebeurt. Elke dag gaan we ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Onze baby lijkt gezond en er geen hinder van te hebben. Hij is beweeglijk en zijn hartje klopt goed.

Alles lijkt ondanks de bloedingen toch normaal te verlopen.
Mijn onderbuikgevoel zegt andere dingen, maar vertrouwend op de deskundigen ga ik elke keer maar weer naar huis. In de 20e week ben ik net thuis van een dag observatie in het ziekenhuis. Ik ga op de bank zitten en het bloed spuit eruit, dit keer veel meer dan al die keren ervoor. We moeten direct naar het ziekenhuis komen. Wat ik voorvoelde, gebeurt: ik ga niet meer mee naar huis. Ze zijn bang dat mijn placenta zal knappen, omdat dit helaas 2 jaar eerder gebeurd is bij mijn dochter.  Het vertrouwen van mijn lijf is compleet weg. Ik wil me veilig voelen en dat is voor mij alleen in het ziekenhuis. Mocht mijn placenta knappen, dan kunnen ze mij nog in leven houden.

Weken in totale angst
Alle mogelijke scenario's wandelen door mijn hoofd. Ik probeer alles te doen om te zorgen dat het goed gaat met mezelf en onze baby. Ik krijg ijzertabletten om te kijken of daar de bloedingen mee stoppen, maar ze krijgen het niet onder controle. Ik krijg het gevoel dat ik een testpersoon ben, omdat ze zelf ook niet weten wat nou goed is. Ik denk '5 weken, dat kunnen we wel.' Dan is ons kindje 26 weken en dus levensvatbaar. Het enige wat ik moet doen is totale bedrust. Deze weken in het ziekenhuis duren zo ontzettend lang. Ik mag niks, lig de hele dag op mijn kamer. Af en toe komt er een uurtje bezoek, maar daarna ben ik weer alleen. Ik voel me zo ontzettend eenzaam. Ik huil elke dag. Mijn tweejarige dochter Noëlla achterlaten, doet zoveel pijn.

Longrijpingsprikken
We moeten heel veel gesprekken voeren in het ziekenhuis over vroeggeboorte en wat te verwachten als dit gebeurt. Vragen waarover ik helemaal niet na wil denken. Want ik hoop gewoon dat ik die 30 weken makkelijk haal en straks met een gezond kind het ziekenhuis uit loop. Ik word overgeplaatst naar het UMCG, waar ik nog strakker in de gaten wordt gehouden. Maar de bloedingen worden eigenlijk alleen maar heftiger. In het begin hadden we gezegd, dat we hem zouden laten gaan als ons kindje echt veel te vroeg kwam, omdat de kans op complicaties heel groot zouden zijn en de kans dat hij 100% gezond zou zijn nihil. Maar uit de echo blijkt dat ons kindje toch gezond is en er geen vuiltje aan de lucht is. We krijgen de optie voor longrijpingsprikjes. Dit zijn prikjes om te zorgen dat de longetjes toch rijp genoeg zijn om zo vroeg geboren te kunnen worden. Vanwege de vele bloedingen heb ik het gevoel dat we 32 weken sowieso niet zouden redden. Ik krijg de longrijpingsprikken en moet daarvoor 2 dagen aan de weeremmers, omdat dat beter voor mij is.
 
Paniek
Na 48 uur mogen de weeremmers eruit en daar begint de ellende. Ik krijg heel erg buikpijn en moet voor mijn gevoel heel nodig naar de wc. Eenmaal aangestrompeld in de wc begint het. Ik begin heel erg veel bloed te verliezen, zoveel dat ik echt in paniek raak. Ik druk op het belletje, gooi de wc deur open en roep tegen de mensen dat ze echt een zuster moeten roepen omdat dit niet goed is. Ik word naar een andere kamer gebracht en daar lig ik helemaal alleen. Ik lig aan de ctg omdat ze de hartslag van Jayson in de gaten willen houden. Ze maken een echo om te kijken of hij oké is. Zijn hartje lijkt goed te kloppen, maar in z'n buikje zien ze iets dat niet goed lijkt. Ik zie aan het gezicht dat het niet goed is. Na een uurtje komt ze bij me om te vertellen dat zijn buikje is volgelopen met vocht. Ondertussen lig ik al in de weeën, die heel snel achter elkaar komen. Ik zeg dat ze me moeten helpen door middel van een keizersnede. Dit willen ze nog niet doen in de hoop dat de weeën afzakken, maar dit is niet het geval. Het is dan 14:00 uur en alles lijkt uren te duren, iedereen komt aan mijn bed. De een om dit te bespreken, de ander om dat te bespreken. Om 16:15 komt de zuster mij vertellen dat ik inderdaad weeën heb en dat Jayson gehaald moet worden. Op dat moment staat mijn wereld stil.

Overlevingsstand
Ik ga in overlevingsstand en alles om mij heen gaat aan mij voorbij. Ik ben zo ontzettend bang, maar ik houd mij dapper en zeg tegen mezelf dat het goed komt. Ik word met het bed richting de OK gereden. De weg ernaartoe ben ik in zware paniek en kan alleen maar huilen. De zusters zijn zo lief, ze proberen me gerust te stellen door te vertellen wie wat gaat doen. Ik denk alleen maar 'als ik mijn zoon maar gezond terugkrijg'. Op de operatiekamer vertellen ze wat ze met me gaan doen: van de prikken in m'n hoofdslagader tot prikken in m'n halsslagader. Ze tellen tot 3 en weg ben ik...

Niet meer te redden
Als ik om 18 uur wakker word, brengen ze Jayson bij mij. Hij is om 17:10 geboren. Ik krijg te horen dat ze niks meer voor hem kunnen doen. Hij heeft een cyste in z'n darm. Zijn darmpjes zijn gedraaid, waardoor de longen vol zitten en z'n buikje vol met gal en helemaal opgezet is. Ik raak in shock. Jayson ligt aan allemaal slangetjes, zodat hij nog ruimte krijgt om te ademen. Zo probeerden ze hem nog in leven te houden tot ik wakker was geworden. De slangetjes zijn niet lang genoeg om bij mij te kunnen liggen. Ik besluit dat ze die eraf mogen halen, want hij zou het niet overleven. Ze leggen Jayson bij mij en na een kwartiertje stopt zijn hartje er mee. Ik ben hem zo dankbaar dat hij het volgehouden heeft tot ik wakker was.