Het verhaal van Loet

Op tweede Kerstdag 2020 hadden we een positieve zwangerschapstest. Yes, zwanger van ons eerste kindje. We waren dolgelukkig. Alle echo’s en testen waren positief, we hadden een actief baby’tje dat goed groeide. De geslachtsecho wees uit dat we een jongetje verwachtten! We keken erg uit naar de 24 weken, want dan was het save, dachten we. Naïef als we toen nog waren. Met 25 weken en 5 dagen braken plotseling mijn vliezen. Zonder ons bewust te zijn van de gevaren zijn we naar het ziekenhuis verplaatst. Met ambulance richting het ziekenhuis in Veldhoven. We hadden nog steeds geen idee hoe heftig dit was, maar goed ook.
 

Elke dag telt

We werden ontzettend warm ontvangen in Veldhoven. Hier volgde gesprekken over de grote kans op een vroeggeboorte. Moeilijke gesprekken met onderwerpen als overlevingskansen, handicaps, ziektes en slechte ontwikkeling van organen passeerden de revue. Wij voelden dat ons mannetje sterk was en wilden ervoor gaan. Zolang ik goed stil bleef liggen, zou hij wel blijven zitten. Elke dag extra in de buik, was er één.

Op 4 juni, met 27 weken en 2 dagen werd hij dan toch geboren, onze Loet

Een bevalling die lang duurde, maar ondanks dat heel mooi was. De manier waarop Loet ter wereld zou komen, zou veel bepalend zijn. Zou hij zelf ademen? Bewegen? Huilen? Het beste scenario werd waarheid: Loet ademde, huilde én spartelde wild. De start kon niet beter. Ons mannetje was heel klein, 870 gram en 28,5 cm. Vol ongeloof hebben we de eerste dagen doorgebracht.

Een ernstige darminfectie

De eerste week van een prematuur is het meest spannend. Dat bleek, want precies een week na zijn geboorte werd Loet erg ziek. Een darminfectie, NEC genoemd. Met spoed werd Loet naar Maastricht gebracht, waar hij geopereerd zou worden. In de ambulance knapte de darm. Met loeiende sirenes haalde de ambulance ons in op de snelweg. Een vreselijk moment. Eenmaal in Maastricht stonden alle artsen en chirurgen klaar om te opereren. Ze hadden op ons gewacht, zodat we afscheid konden nemen. De kans was groot dat Loet het niet zou halen. Mijn vriend heeft afscheid genomen, maar ik kon dit niet. Ik geloofde niet dat ik mijn zoontje nooit meer vast ging houden. De operatie liep anders dan verwacht en Loet kwam er ‘goed’ uit. Loet had een tijdelijk stoma en het stuk zieke darm was verwijderd.  

Opnieuw ziek

De weken erna verliepen hobbelig. NEC kwam terug (gelukkig was antibiotica dit keer voldoende) en een oogoperatie leek dichtbij, maar bleek gelukkig niet nodig. Met 40 (zwangerschaps)weken werd de stoma teruggelegd en zouden we eindelijk poepluiers krijgen! Helaas kwamen er complicaties na de hersteloperatie. Loet werd opnieuw geopereerd en kwam weer terug met stoma. Onze wereld stortte in toen we hoorden dat de artsen weer erg bang waren voor zijn leven. Loet was weer zó ziek, wat waren we bang hem te verliezen. Uiteindelijk is de stoma opnieuw opgeheven en zijn complicaties uitgebleven. Eindelijk kon onze Loet gaan ontwikkelen zonder pijn. Hij is nu een gezond, sterk en héél vrolijk kereltje van 1,5 jaar oud.