Het verhaal van Louie* en Luke*

Twee jaar geleden was ik in verwachting van ons eerste zoontje. Ik maakt mij al wel zorgen. Mijn broertje en ik zijn allebei te vroeg geboren en ik was bang dat onze baby ook te vroeg zou komen. Mijn angst wordt waarheid als ons zoontje Louie na 19 weken geboren wordt.

De geschiedenis herhaalt zich
Zeven maanden later was ik opnieuw zwanger. Deze zwangerschap was één en al zenuwen en angst. Wat mij geruststelde was een echo in het ziekenhuis, zodat ik ons kindje even kon zien. Helaas kreeg ik weer vroeg weeën. Dit keer met 23 weken en 5 dagen. Ik werd met spoed naar Leiden gebracht. Ik heb daar 3 dagen gelegen en toen werd Luke geboren. De geschiedenis herhaalt zich. Net als zijn broer Louie komt ook hij te overlijden door vroeggeboorte. Ik was volledig in paniek. Soms deed ik even mijn ogen dicht in de hoop dat ik dan even weg kon uit de situatie.   

Ontzettend klein en fragiel
Louie en Luke zijn heel klein en passen precies in de hand van hun vader. Je ziet vooraf foto’s en filmpjes van dikke en gezonde baby’s die je lekker tegen je aan kunt houden, maar Luke en Louie waren zo ontzettend klein en fragiel. De klap was/is gigantisch. Het verlies van 2 baby's zet je hele wereld op zijn kop. Met veel hulp van een psycholoog en rouwbegeleiding gaat het nu, een jaar later beter met mij. Een paar weken geleden vierde we de eerste jaardag van Luke en de tweede jaardag van Louie. Ze zijn vlak na elkaar jarig.
 
Hartverwarmend
We hebben zoveel kaartjes, appjes en zelfs cadeautjes gehad. Dat is zo ontzettend hartverwarmend. Het voelt als moeder zijnde zo goed dat iedereen aan hun jaardag denkt! We zijn die dag ook naar de begraafplaats geweest om een bloemetje neer te zetten. We hebben heerlijk gegeten die dag, speciaal voor onze jongens. Het voelde goed om onze jongens die dag helemaal in het zonnetje te zetten.
 
Praten helpt
Als mensen er niet over praten voelt het alsof het nooit gebeurd is. Ik ben moeder geworden en Luke en Louie zijn mijn kinderen. Door met anderen over Luke en Louie te praten, blijft de herinnering aan hen levend. Ik besef dat mensen het onderwerp ontwijken, omdat men niet durft of bang is mij pijn te doen. Toch is het voor mij heel belangrijk om open te zijn en over mijn situatie te praten. Ik vind het juist heel fijn als mensen gewoon vragen stellen. 

De hele wereld mag weten dat Louie en Luke mijn kinderen zijn. 
Ik deel mijn verhaal omdat ik het belangrijk vind dat het onderwerp bespreekbaar is. En dat mensen beseffen wat voor impact het heeft als een baby overlijdt. Na de geboorte van Louie ben ik op zoek gegaan naar producten voor extreem vroeg geboren baby's. Toen kwam ik de babynestjes tegen. Ik ben deze gaan maken voor andere ouders. De eerste nestjes doneerde ik aan het Groene Hart Ziekenhuis in Gouda.

Kracht
Het is ontzettend moeilijk om alle pijn te doorleven, maar na een jaar is er ook weer ruimte voor leuke dingen zoals eruit op gaan. Mijn vriend en ik gaan graag naar het bos. Als we ons goed voelen, gaan we ernaar toe en ook als we ons verdrietig voelen. Ik ben nog steeds bezig met de babynestjes. Ik probeer de gigantische zwaarte van het verlies om te zetten naar kracht om andere ouders te helpen, met de nestjes. Ik haal er in ieder geval kracht uit om verder te gaan.