Naomi Jelle en Hanna – Strong Babies

Het verhaal van Jelle en Hanna

Mijn verhaal begint al bij mijn moeder, Christel. Zij is van mij bevallen met 28 weken. Ik woog 690 gram. Mijn moeder kreeg tijdens en na de keizersnede van mij het HELLP syndroom. Toen ik 25 jaar was, werd ik voor het eerst zwanger. Ik verloor in het begin bloed maar op de eerste echo leek alles goed. Tot ik ineens onder de douche mezelf niet lekker voelde worden, waarnaar ik een miskraam kreeg op het toilet..

Er klopte nog een hartje

Ik was helemaal overstuur van wat er zonet was gebeurd en heb de verloskundige gebeld. Ik mocht de volgende dag komen voor een echo om te kijken of mijn baarmoeder ‘leeg’ was. De volgende dag, nog erg verdrietig van de hele gebeurtenis, ging ik naar de verloskundige. En wat bleek, er klopte nog een hartje! Blijkbaar was ik zwanger van een tweeling en heeft 1 van de 2 kindjes het niet gered.

PRE-eclampsie

Tijdens de rest van mijn zwangerschap kreeg ik steeds meer ‘vage’ klachten zoals o.a.; zuurbranden, hoofdpijn, buikpijn en gewichtstoename. De 20 weken echo was destijds goed, dus ondanks mijn verleden zocht ik er nog niet zo veel achter. Tot ik op een dag bij mijn moeder kwam en zij zo schrok van hoe ‘opgeblazen’ ik eruit zag. Mijn moeder had een bloeddrukmeter en mijn bloeddruk bleek ontzettend hoog. De verloskundige stuurde me naar het ziekenhuis in Almelo. Hier bleek ik PRE-Eclampsie te hebben.

Met toeters en bellen ben ik naar het Isala ziekenhuis in Zwolle gebracht

Hier hebben we mijn zwangerschap nog een paar dagen kunnen rekken. Op 5 juli 2020 werd al vroeg in de ochtend besloten dat ons kindje gehaald ging worden. Dit omdat het zo slecht met ons beiden ging. Ik zou een keizersnede krijgen, omdat ons kindje te zwak en te klein was en ik te ziek. Om 07:09 uur werd onze zoon Jelle geboren. Hij was, zoals ze dat vertelden prematuur en dysmatuur en woog 1175 gram. Gelukkig had hij meteen een goede start. Zelf moest ik ook nog een lange tijd herstellen. Bovendien vond ik het erg vervelend hoe alles zo snel zo ‘anders’ was gelopen dan ik mij had voorgesteld. Jelle mocht uiteindelijk na 6 weken in 3 ziekenhuizen eindelijk met ons mee naar huis. Hij woog toen 2200 gram.

Opnieuw zwanger

Begin 2022 raakte ik na een fertiliteitstraject met hormoontabletten gelukkig weer zwanger. Ik krijg opnieuw zwangerschapsvergiftiging. Op 7 september 2022 mocht ik na een ziekenhuisopname van bijna 3 weken en helaas een tweede keizersnede, moeder worden van onze dochter Hanna. Ze wordt met 34+1 geboren met een gewicht van 1690 gram. Ook zij is dus prematuur en dysmatuur. Hanna had gelukkig ook een goede start. Ze heeft niet op de NICU gelegen, maar mocht meteen naar de kinderafdeling. Na 2 weken mocht ze dan ook ‘al’ met ons mee naar huis, ze woog toen bijna 2 kilo.

Dankbaar

De steun van o.a. mijn man, ouders, overige familie/vrienden en het personeel uit het ziekenhuis hebben mij in deze zware en moeilijke tijden zo veel kracht en steun gegeven. Ik ben alles en iedereen hier nog steeds heel erg dankbaar voor. De steun van mijn moeder was bijzonder, aangezien zij zelf dus ‘ervaring’ had door mijn eigen vroeggeboorte. Het gaat momenteel erg goed met ons. Onze zoon Jelle is ondertussen alweer 2 jaar geworden en qua ontwikkeling doet hij niet onder voor ‘op tijd’ geboren kinderen. Ook met onze dochter Hanna gaat het goed, ze is een vrolijke baby van nu bijna 3 maanden oud (niet gecorrigeerd) en weegt alweer bijna 4 kilo.

Samen sterk

Ik wil graag mijn verhaal aan andere (aankomende) moeder(s) en/of ouders vertellen om hun zo de kracht te geven om door te gaan en niet op te geven. Jullie kindje(s) is/zijn ook vechters en hebben je/jullie nodig. Het is een verschrikkelijk angstige en onzekere periode met soms ook (veel) tegen slagen, maar ook bijzondere en mooie tijden. Het kost echt tijd om dit allemaal te verwerken en een plekje te geven. Neem daar ook echt de tijd voor. Helaas gingen veel moeder(s) en/of ouders ons en jullie voor. Laten we samen met elkaar, met al onze verhalen ook andere (toekomstige) moeder(s) en/of ouders de moed, kracht en steun geven om deze onzekere periode door te komen! Samen kunnen we dit en mogen we trots zijn.

Het verhaal van Naomi

Mijn verhaal begint op 17 februari 1994. Ik heb een voorspoedige zwangerschap. Als ik 27 weken zwanger ben, heb ik ‘s middags licht bloedverlies. Ik krijg het advies om het rustig aan te doen. 's Avonds zit ik ineens uit het niets in een plas bloed en gaan we snel naar het ziekenhuis.

Veel te klein

In het ziekenhuis vertellen ze me dat mijn placenta laag ligt en er bloedingen in de placenta zijn. Ik lig in totaal zes dagen in het ziekenhuis. Na veel onzekerheid (in bed, uit bed etc.) maken ze op ons verzoek en aandringen een ECG. Daarop is te zien dat het vruchtwater op is. Bovendien is ons kindje veel te klein. Ze heeft een groeiachterstand van 4 weken. Met alle toeters en bellen en onder politiebegeleiding ga ik naar een academisch ziekenhuis (Sofia ziekenhuis, tegenwoordig Isala Zwolle) 40 km verder op. Bij aankomst wordt er in de lift al naar de OK gebeld. Hier wordt ik meteen naar toe gereden en daarna brengen ze mij snel onder algehele narcose...

We hadden nog geen naam uitgezocht

Op 22 februari 1994 wordt onze dochter door middel van een keizersnede gehaald. Nadat ik enkele uren later ben bijgekomen van de narcose en operatie krijg ik te horen dat ik een dochter heb gekregen. Ze is 28 cm lang en weegt maar 690 gram. We hadden nog geen eens een naam uitgezocht, maar besluiten haar Naomi te noemen. Naomi doet het direct al erg goed. Ze ademt 's avonds al zelfstandig en krijgt gedurende haar ziekenhuisperiode (ongeveer 10 weken) geen infecties of darmproblemen.

Een dag voor moederdag mocht Naomi met ons mee naar huis

Ze weegt dan 2200 gram. Eenmaal thuis is ze een lieve en vrolijke baby. Naomi is wel een slechte eter, maar ondervindt verder geen problemen van haar vroeggeboorte. Zo groeit ze op tot de dame van 28 jaar die ze nu is.

Houd moed

Voor mijzelf is het gelukkig ook goed afgelopen. Ik kreeg tijdens en na de bevalling het HELLP-syndroom. De dag na de bevalling was ik flink van de wereld. Ik kan me die dag ook niet meer herinneren. Ik schrijf dit verhaal om andere ouders moed in te spreken. Ze bestaan dus echt de succesverhalen. Naomi, is nu zelf moeder van 2 te vroeg geboren kinderen. Ik maak dus 2 keer weer hetzelfde mee, maar dan vanaf de zijlijn als oma.

Meer verhalen

Hoopgevend onderzoek

7% van de baby's wordt te vroeg geboren. Zij moeten elke dag vechten voor hun leven. En soms is dat niet genoeg. Elke dag overlijden er twee van deze kindjes. Als je kind het wél haalt, kan het een leven lang last van de gevolgen houden. Strong Babies wil dit veranderen, maar dat kunnen we alleen samen. Met jou. Maak je sterk voor Strong Babies, word donateur.