Het verhaal van Jelle en Hanna
Mijn verhaal begint al bij mijn moeder, Christel. Zij is van mij bevallen met 28 weken. Ik woog 690 gram. Mijn moeder kreeg tijdens en na de keizersnede van mij het HELLP syndroom. Toen ik 25 jaar was, werd ik voor het eerst zwanger. Ik verloor in het begin bloed maar op de eerste echo leek alles goed. Tot ik ineens onder de douche mezelf niet lekker voelde worden, waarnaar ik een miskraam kreeg op het toilet..
Er klopte nog een hartje
Ik was helemaal overstuur van wat er zonet was gebeurd en heb de verloskundige gebeld. Ik mocht de volgende dag komen voor een echo om te kijken of mijn baarmoeder ‘leeg’ was. De volgende dag, nog erg verdrietig van de hele gebeurtenis, ging ik naar de verloskundige. En wat bleek, er klopte nog een hartje! Blijkbaar was ik zwanger van een tweeling en heeft 1 van de 2 kindjes het niet gered.
PRE-eclampsie
Tijdens de rest van mijn zwangerschap kreeg ik steeds meer ‘vage’ klachten zoals o.a.; zuurbranden, hoofdpijn, buikpijn en gewichtstoename. De 20 weken echo was destijds goed, dus ondanks mijn verleden zocht ik er nog niet zo veel achter. Tot ik op een dag bij mijn moeder kwam en zij zo schrok van hoe ‘opgeblazen’ ik eruit zag. Mijn moeder had een bloeddrukmeter en mijn bloeddruk bleek ontzettend hoog. De verloskundige stuurde me naar het ziekenhuis in Almelo. Hier bleek ik PRE-Eclampsie te hebben.
Met toeters en bellen ben ik naar het Isala ziekenhuis in Zwolle gebracht
Hier hebben we mijn zwangerschap nog een paar dagen kunnen rekken. Op 5 juli 2020 werd al vroeg in de ochtend besloten dat ons kindje gehaald ging worden. Dit omdat het zo slecht met ons beiden ging. Ik zou een keizersnede krijgen, omdat ons kindje te zwak en te klein was en ik te ziek. Om 07:09 uur werd onze zoon Jelle geboren. Hij was, zoals ze dat vertelden prematuur en dysmatuur en woog 1175 gram. Gelukkig had hij meteen een goede start. Zelf moest ik ook nog een lange tijd herstellen. Bovendien vond ik het erg vervelend hoe alles zo snel zo ‘anders’ was gelopen dan ik mij had voorgesteld. Jelle mocht uiteindelijk na 6 weken in 3 ziekenhuizen eindelijk met ons mee naar huis. Hij woog toen 2200 gram.
Opnieuw zwanger
Begin 2022 raakte ik na een fertiliteitstraject met hormoontabletten gelukkig weer zwanger. Ik krijg opnieuw zwangerschapsvergiftiging. Op 7 september 2022 mocht ik na een ziekenhuisopname van bijna 3 weken en helaas een tweede keizersnede, moeder worden van onze dochter Hanna. Ze wordt met 34+1 geboren met een gewicht van 1690 gram. Ook zij is dus prematuur en dysmatuur. Hanna had gelukkig ook een goede start. Ze heeft niet op de NICU gelegen, maar mocht meteen naar de kinderafdeling. Na 2 weken mocht ze dan ook ‘al’ met ons mee naar huis, ze woog toen bijna 2 kilo.
Dankbaar
De steun van o.a. mijn man, ouders, overige familie/vrienden en het personeel uit het ziekenhuis hebben mij in deze zware en moeilijke tijden zo veel kracht en steun gegeven. Ik ben alles en iedereen hier nog steeds heel erg dankbaar voor. De steun van mijn moeder was bijzonder, aangezien zij zelf dus ‘ervaring’ had door mijn eigen vroeggeboorte. Het gaat momenteel erg goed met ons. Onze zoon Jelle is ondertussen alweer 2 jaar geworden en qua ontwikkeling doet hij niet onder voor ‘op tijd’ geboren kinderen. Ook met onze dochter Hanna gaat het goed, ze is een vrolijke baby van nu bijna 3 maanden oud (niet gecorrigeerd) en weegt alweer bijna 4 kilo.
Samen sterk
Ik wil graag mijn verhaal aan andere (aankomende) moeder(s) en/of ouders vertellen om hun zo de kracht te geven om door te gaan en niet op te geven. Jullie kindje(s) is/zijn ook vechters en hebben je/jullie nodig. Het is een verschrikkelijk angstige en onzekere periode met soms ook (veel) tegen slagen, maar ook bijzondere en mooie tijden. Het kost echt tijd om dit allemaal te verwerken en een plekje te geven. Neem daar ook echt de tijd voor. Helaas gingen veel moeder(s) en/of ouders ons en jullie voor. Laten we samen met elkaar, met al onze verhalen ook andere (toekomstige) moeder(s) en/of ouders de moed, kracht en steun geven om deze onzekere periode door te komen! Samen kunnen we dit en mogen we trots zijn.