Het verhaal van Noï

Eén op de zes paren krijgt te maken met vruchtbaarheidsproblemen. Ook wij moesten daaraan geloven. Na 1,5 jaar extreme menstruatie- en ovulatiepijn konden we eindelijk de achtbaan instappen genaamd de fertiliteitspolikliniek. Na talloze onderzoeken en behandeling, waaronder IUI en ICSI, werd ik eindelijk zwanger na 2,5 jaar. Maar ook dat ging niet zonder complicaties. Na de terugplaatsing werd ik steeds zieker en eindigde in een tweedaagse ziekenhuisopname vanwege overstimulatie en een grote eierstok en cyste. Ik mocht wekenlang niet werken en moest rust houden. 
 
Daarna brak de eerste coronagolf in 2020 uit
Toen ik 21 weken zwanger was kreeg ik een blaasontsteking, maar toegang tot zorg was beperkt. Met moeite kreeg ik een antibioticakuur. Na enkele dagen kreeg ik last van vochtverlies. Maar omdat het geel van kleur was en niet zoet rook, ging er bij niemand alarmbellen af. De conclusie was: bekkeninstabiliteit en urine-incontinentie. Ze hadden het niet erger mis kunnen hebben.

Een eenzame periode
Met 24 weken werd ik opgenomen in het academisch ziekenhuis vanwege weeën en bloedingen. Daar ontdekten ze dat waarschijnlijk met 21 weken mijn vliezen al waren gebroken. Ze starten met weeënremmers en longrijping en proberen het zo lang mogelijk te rekken. Vanwege de coronamaatregelen was het een eenzame periode. Mijn bonusdochter mocht zelfs niet op bezoek komen. De spanning bleef en soms liet de baby een flinke dip zien in haar hartslag en was het weer de afweging of ze nog veilig was in mijn buik.
 
Wonder boven wonder weet ik het nog 4,5 week te rekken
Ik ben op dat moment 28+6 weken zwanger. De weeën beginnen weer en tevens ook de bloedingen. Ik was mezelf al mentaal aan het voorbereiden op een keizersnede. Ze lag in stuit en met deze termijn is het dan standaard een keizersnede. Bij het opmeten van mijn ontsluiting kan de arts het niet geloven. Ze is gedraaid, ondanks dat het bijna niet mogelijk was omdat ze geen vruchtwater had. Dus ik mocht natuurlijk bevallen! 
 
Ik beland in een weeën storm
De hartslag van de baby blijft dalen. Vrij vlot zit ik al op 8cm ontsluiting en ze gaan iedereen oproepen. We blijven alleen achter in de kamer en ik voel dat ik moet persen. De kamer loopt langzaam vol. Het is wisseling van de wacht dus mensen komen en gaan. Ook de kinderartsen staan al klaar om onze dochter op te vangen. Maar de weeën blijven helaas uit en er zit te veel tijd tussen. Het lukt niet en het gaat steeds slechter met onze dochter, haar hartslag blijft maar kelderen.

Ik voel paniek in de ruimte
Uit het niets komt er een derde gynaecoloog aangerend. Er wordt geroepen: "SPOED OK!" De man die aan komt rennen roept boos: "daar ben je te laat voor, dat had je veel eerder moeten doen. Met de volgende wee moet ze eruit want anders is het te laat." Met de volgende wee trekt hij haar eruit. Ze wordt bij me weggehaald en ze gaan haar proberen te stabiliseren. Na een tijd wordt ze samen met mijn man naar de NICU gebracht. Ik blijf alleen achter met een gescheurde placenta en een tripje naar de OK om de rest te verwijderen. Daar lag ik dan alleen op de OK, uren lang niet wetende of mijn kind nog leefde.
 
Vanwege de corona maatregelen mochten we niet samen bij onze dochter
Op moeilijke momenten was dit extra zwaar. Zo gaat het de tweede nacht al niet goed. Ze krijgt twee klaplongen en de artsen zijn uren met haar bezig om haar te stabiliseren. Zodra ze klaar zijn ga ik ernaartoe. De arts in opleiding is zichtbaar aangedaan door wat zich heeft afgespeeld de afgelopen uren en verteld met vochtige ogen wat er is gebeurd. Vanwege de trilbeademing en de drains die geplaatst zijn mogen we niet buidelen. In die week voelde ik mij als moeder falen. Vanwege een complicatie van de ruggenprik werd ik opnieuw opgenomen in het ziekenhuis en kon ik niet naar mijn dochter toe.
 
De weken erna probeerde ik zoveel mogelijk naar de NICU te gaan om bij haar te zijn
Na drie weken wordt ze tegen verwachting in al overgeplaatst naar een regulier ziekenhuis. Vanwege haar onderontwikkelde longen was de verwachting dat dit helemaal niet zou gebeuren. Daar gaat het met ups en downs. Het voelt als één stap vooruit en dan gelijk weer drie achteruit. Tot het na drie weken flink misgaat. Ze gaat ineens hard achteruit. De artsen zetten alles in, maar niets helpt. Mijn man moet NU komen, want dit wil ik niet alleen meemaken. Ze brengen haar naar een opvangkamer, haar spullen worden allemaal ingepakt en de NICU in het academisch ziekenhuis is al een plek voor haar gereed aan het maken. 

Ik raak in paniek
Een ambulance rit gaat ze niet overleven. De arts geeft aan dat de kans dat ze dit gaat overleven zeer klein is, maar dat dit dan nog de enige optie over is. Ze hebben overleg met het academisch ziekenhuis gehad en ze mogen voor één uur lang een andere beademingsmethode (NIPPV) proberen. Als ze dit na dit uur niet kunnen afbouwen moet ze toch overgeplaatst worden. Na dat hele lange uur gaat ze wonder boven wonder steeds meer vooruit.
 
De weken erna blijven pittig
Vocht achter haar longen, oogonderzoeken die niet helemaal willen lukken. Maar ze slaat zich er door heen. Na 11 weken ziekenhuis mag ze op de uitgerekende datum met sonde naar huis. Na drie maanden konden dan eindelijk de opa's en oma's hun kleindochter Noï ontmoeten. Na een maand mag ze al van de sondevoeding af. Ook thuisblijft het pittig. Door reflux en verborgen reflux heeft ze veel pijn en onrust in haar lijf. Daarnaast heeft ze ernstige BPD waardoor we ook nog regelmatig naar het academisch ziekenhuis moeten voor controles en onderzoeken. 
 
Inmiddels is ze bijna 3,5 jaar oud en doet ze het goed
De groei heeft ze helemaal ingehaald en het is een bijdehante peuter die gek is op haar apen knuffels. Mentaal is het helaas een ander verhaal. Door alles wat ze heeft meegemaakt heeft ze een trauma overgehouden. Ze is altijd alert en kan haar eigen lichaam en anderen niet vertrouwen. Na jarenlang vechten voor de juiste hulp gaan we nu eindelijk starten met EMDR.   
 
Veel mensen denken dat zodra je thuiskomt dat het dan voorbij is
Ze zijn zich niet bewust van de impact van een vroeggeboorte op mentaal vlak, laat staan de impact van vroeggeboorte in de eerste coronagolf met maatregelen die niet menselijk waren. Zelf heb ik PTSS eraan overgehouden en heb een jaar lang intensief EMDR gehad. In mijn omgeving kreeg ik terug dat ze dit niet konden begrijpen. Het is toch voorbij? Ze is toch thuis? Het gaat toch goed? Daarnaast heb ik moeten vechten voor hulp voor mijn dochter. Veel medici zijn er nog steeds van overtuigd dat zulke jonge kinderen er op mentaal vlak niets aan over kunnen houden. Kinderen zijn immers flexibel. Maar dit is echt niet het geval. Hier moet echt meer bekendheid aan gegeven worden.