Het verhaal van
Fayenna
Na 3 jaar hopen dat het zou lukken om op de natuurlijke manier zwanger te worden, hadden we een positieve zwangerschapstest in handen. Ik heb een hele fijne zwangerschap gehad zonder al te veel klachten. Wel had ik al 3 weken lang last van rug en buikkrampen. Op advies heb ik urine laten controleren en het was geen blaasontsteking.
Niet lekker
Toen ik 29+4 weken zwanger was, werd ik niet lekker en erg moe. De hele nacht wist ik mijn draai niet te vinden en vanaf 5 uur liep ik continue naar het toilet, omdat het er van boven en onder uitkwam. Ik dacht zelf aan een buikgriep of voedselvergiftiging. De pijn in mijn benen/ rug en buik werd erger, waarop ik de huisarts belde. Die zag de nood er niet van in om gelijk langs te komen en wilde pas later op de dag komen. Als advies kreeg ik om 112 te bellen als dit te laat zou zijn.
Gebroken vliezen
En zo belde ik 112. Die had overleg met de huisarts: zij vonden het allemaal niet nodig om te komen ondanks dat ik aangaf dat de pijn echt niet klopte met een buikgriep. Ik gaf ook aan bijna 30 weken zwanger te zijn. Nadat mijn schoonmoeder medicatie tegen de misselijkheid ging halen (zodat ik paracetamol binnen kon houden), voelde ik wat lopen in bed. Ik ging naar het toilet waarna gelijk mijn vliezen braken. Toen wist ik dat dit niet goed was…
Weeën storm
De pijn werd nog heftiger. Ik voelde het hoofdje al zitten. Mijn schoonmoeder kwam thuis en belde met spoed de verloskundige. Ik kon zelf niet meer bellen en amper praten. Ik zat midden in een weeën storm bleek achteraf. Nadat de verloskundige gearriveerd was, heeft zij met spoed 112 gebeld. Er werd een traumahelikopter, 2 ambulances en politie opgeroepen. De traumahelikopter hebben ze geannuleerd. Ik ben op de brancard gelegd en met spoed naar het WKZ gebracht in Utrecht.
Binnen 5 minuten bevallen
In het ziekenhuis stond een kamer vol zorgverleners klaar. Voordat ik het wist, was ik bevallen van onze dochter Fayenna. Dit is binnen 5 minuten gebeurd, nadat ik in het ziekenhuis ben aangekomen. Mijn man was er niet bij, omdat hij rustig met eigen auto naar het ziekenhuis moest rijden. De verloskundige moest namelijk met mij mee in de ambulance, omdat er een grote kans was dat ik in de ambulance zou bevallen. Gelukkig is dit niet gebeurd.
Geen roze wolk
Mijn man werd meteen meegenomen naar onze dochter. Ik lag alleen in de verloskamer. Het infuus zat nog niet eens vast, omdat het allemaal zo snel is gegaan. Nadat ik geholpen ben met douchen, werd ik met mijn bed naar de Nicu gereden en mocht ik buidelen met Fayenna. Het was heel apart. Ik had absoluut geen roze wolk. Ik moest echt even wennen aan het idee dat dit kleine meisje onze dochter was en dat ze er nu al was i.p.v. over ruim 10 weken. Achteraf gezien, had ik een gedeeltelijke placenta loslating.
Rollercoaster
We kwamen in een rollercoaster terecht waar we niet uit konden stappen. Onze dochter lag in een couveuse met 3 soorten infusen, monitor, airflow. Na 2 dagen opgenomen te zijn geweest op de kraamafdeling, werd ik ontslagen en moesten wij elke dag op en neer rijden naar onze dochter. Alles was anders dan dat ik me had voorgesteld: Geen normale kraamweek, geen verlof voor de geboorte, geen babyshower, geen zwangerschapsshoot rond de uitgerekende datum en geen baby thuis in haar eigen bedje.
Ik voelde mij steeds meer haar moeder
Na 3,5 week mochten wij naar een ander ziekenhuis om in te roomen. Zo kon ik zoveel mogelijk bij Fayenna zijn. Nu wij meer mochten doen qua zorg en voeden met de sonde, voelde ik mij steeds meer haar moeder. Nadat Fayenna mee naar huis mocht, was de drukke periode nog niet over. We moesten nog vaak naar het ziekenhuis voor controles, vaccinaties en de logopedist. Daarnaast kwam de fysiotherapeute aan huis. Ik heb veel boeken gekocht en gelezen over vroeggeboorte en de periode erna. Nadat de rust terug was gekomen, kwam de klap bij mij.
Overbelast
Alles kwam eruit: de emoties, het verwerken van wat er gebeurd is en het schuldgevoel. Ik ben daarom hulp gaan zoeken bij maatschappelijk werk uit het ziekenhuis en de praktijkondersteuner van de huisarts. Ik bleek overbelast te zijn door alles wat er de maanden ervoor gebeurd was. Hierdoor moest ik na mijn verlengde couveuseverlof de ziektewet in. Op dit moment ben ik nog aan het re-integreren en zijn wij bijna 9 maanden verder.
Hoe het nu gaat
Ondanks dat wij thuis zijn, hebben wij nog steeds veel afspraken en contact met zorgverleners door haar vroeggeboorte. Ook blijft er onzekerheid door vastgestelde ASD (gaatje tussen de boezems van haar hart) en de ductus is nog niet gesloten. Gelukkig heeft zij er geen last van. We kunnen nu eindelijk genieten van ons mooie meisje. De zorgen zijn gelukkig afgenomen, omdat zij het heel goed doet.
Wat ons kracht gaf
Vlak na de bevalling hebben wij een ander stel ontmoet die in dezelfde situatie zat. Hier heb ik veel steun aan gehad om te spuien of te praten over de hele situatie. Het moeilijke is dat bijna niemand snapt in wat voor situatie je zit en hoe dat is. Dat is met lotgenoten wel zo en daarom o zo belangrijk. Daarnaast haalde ik kracht uit het lezen van boeken en forums en het luisteren van muziek en mijn emoties te laten gaan. Maar de grootste kracht om positief te blijven, was onze dochter vooruit zien gaan en zien groeien. Zij heeft geen terugval gehad waar steeds voor gewaarschuwd werd, wat nog meer hoop gaf op een goede afloop.
Hoopgevend onderzoek
7% van de baby's wordt te vroeg geboren. Zij moeten elke dag vechten voor hun leven. En soms is dat niet genoeg. Elke dag overlijden er twee van deze kindjes. Als je kind het wél haalt, kan het een leven lang last van de gevolgen houden. Strong Babies wil dit veranderen, maar dat kunnen we alleen samen. Met jou. Maak je sterk voor Strong Babies, word donateur.