Het begon met een verjaardagsfeestje vol taart en pizza, maar geen actieve baby in mijn buik. Toch gek, want normaal zou hij daardoor lekker bewegen. Gevolgd door knallende oorpijn, iets voelde niet goed. Ik fietste als een malle naar huis en zei tegen mijn man: er klopt iets niet, ik voel onze baby niet meer bewegen. Ik was toen pas 33 weken zwanger. We belden de verloskundige en zij liet ons meteen bij Tergooi MC langskomen.

Daar zei de fijne verloskundige: goed dat jullie zijn langsgekomen. Maar na een hartfilmpje zonder duidelijke activiteit van 'Kareltje', zijn koosnaampje in de buik, kwam ze terug en zei: héél goed dat jullie zijn gekomen. Oh shit, dachten we toen. Zijn hartslag daalde en op de echo bleek 'Kareltje' heel klein. Kleiner dan verwacht. Hij had het zwaar, en hij moest eruit. Wat?! Wij zouden binnen 2 uur ouders worden, maar ik was pas 33 weken zwanger? Ons huis stond nog op zijn kop, net terug verhuisd uit Barcelona, hoe dan? Ik voelde me zo goed tijdens de zwangerschap en alle controles waren goed.

Om half 2 's nachts op 13 april 2025 is onze lieve zoon Felipe geboren met een spoedkeizersnede en hij woog maar 1,5 kg (slechts een zakje appels bij de AH dus). Gelukkig bleek hij een enorm vechtertje en kon hij al snel zelfstandig ademen. 's Avonds in de couveuse zag ik ineens zijn haarkleur, toen zijn grote masker af mocht, want hij kon het ademen even zelf. Zijn haar is rood, wauw, geweldig! Zijn longetjes bleken goed gerijpt te zijn voor zijn vroege term van 33 weken. Wat een geluk, maar zijn lage geboortegewicht maakte het toch spannend. Een maatje 44 wel eens zien hangen in de Hema? Voor hem was het een grote badjas.

Een ziekenhuisperiode van 4 weken in het Tergooi MC volgde en heel veel buidelen. Buidelen? Ja, dat is van levensbelang voor deze kwetsbare baby's die nog lekker in de buik hadden moeten zitten. Hierbij lag Felipe uren huid-op-huid bij je, tot wel 8 uur per dag. Verder was het kolven, kolven, kolven, want moedermelk is van levensbelang voor prematuren. Wat een heftig avontuur zeg, borstvoeding op gang krijgen in een stressvolle ziekenhuisomgeving, veel te vroeg.

Na 10 dagen kreeg Felipe ineens een darmontsteking, zijn onrijpe darmpjes konden de melk niet aan. Hij mocht niet meer eten via de maag en zijn infuusjes sneuvelden telkens. We moesten daarom met een ambulancerit naar het AMC toe, waar hij een diepe infuuslijn kreeg. Onze ervaring van een etmaal op de NICU in het AMC was dat er een sfeer hangt van acuut handelen met de allerkleinsten die vechten voor hun leven, terwijl wij een soort huiselijk kamertje hadden in het Tergooi.

Nu is Felipe al een halfjaartje oud en het gaat goed met hem. Wij vinden hem zo groot, met zijn 6+ kilo! Wij genieten elke dag nóg meer van hem. Hij ontwikkelt zich op zijn eigen tempo en dat is helemaal oke.