Dolgelukkig waren we toen we erachter kwamen dat ik in verwachting was van Loua. We keken enorm uit naar de opeenvolgende maanden. Mijn zwangerschap verliep zonder problemen en het gaf mij super veel vertrouwen in de bevalling en de geboorte van Loua. Ik wilde graag thuis bevallen en door mijn perfecte zwangerschap was er geen reden dat dit niet zou kunnen. 

Op 19 augustus in de avond braken mijn vliezen

Mijn vriend en ik zaten op de bank en we werden een beetje giechelig en gespannen want we wisten; binnen 24 uur werd ze geboren! Ik belde de verloskundige en kreeg onze vaste verloskundige aan de telefoon en daar waren we super blij mee, want zij is zó ervaren, dat gaf een goed gevoel. Het ging vrij snel want binnen een paar uur zat ik al op 7 cm ontsluiting en na een paar uur mocht ik gaan persen. Dit ging erg moeilijk, want hoe erg ik ook mijn best deed, Loua kwam haast niet mee. Ze liet zich even zien en vervolgens schoot ze weer terug. Uiteindelijk, na alles gegeven te hebben, is ze thuis geboren op 20 augustus 2025, haar uitgerekende datum. 

Slechtste film

Het geluk wat wij voelden was helaas van korte duur. Loua ademde niet. Ze werd direct van mij weggenomen en de verloskundige begon met een zuurstofpompje om haar te helpen. Dit lukte ook niet echt en toen heeft mijn vriend, op bevel van de verloskundige, 112 gebeld. Ik dacht dat dit uit voorzichtig was en had hoop dat ze zou ademen voordat de ambulance er zou zijn. Dit was helaas niet het geval. Nog geen 15 minuten later was de slaapkamer gevuld met 6 ambulance medewerkers en 3 MMT artsen. Onze slechtste film was begonnen. 

In shock

Ik was in totale paniek en mijn vriend ook, maar die kon gelukkig scherp blijven en regelde dat familie naar ons zou komen om ons te ondersteunen thuis. Na allemaal slangetjes en van alles proberen werd Loua na halfuur ingepakt in folie en door 3 artsen naar de ambulance getild. Het bijzondere was dat ze altijd hartslag heeft gehad. Ze is levenloos geboren en daardoor wisten ze dat ze nog een kans had. Ze werd met spoed vervoerd door de ambulance en politie naar het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Ik lag nog op bed en zodra ik hoorde dat wij meekonden met een andere ambulance kleedde ik me gauw aan, sprong ik op en rende ik de trap af naar buiten. Eenmaal buiten schrok ik; heel de buurt stond te kijken en er stond zelfs iemand met een hele grote lens. Ik zakte bijna in, want dit was het besef dat het echt was. Ondersteunend door de ambulance medewerker stapte ik de ambulance in en lag ik op een brancard met mijn vriend naast mij. We waren in shock, was dit echt gebeurd? Hoe gaat het met Loua? Leeft ze überhaupt nog? 

In het ziekenhuis 

Eenmaal aangekomen bij het Sophia Kinderziekenhuis stonden alle ambulance medewerkers en MMT artsen op ons in de gang, waar Loua lag, te wachten. Ze hielden ons vast en vertelden dat ze het super goed had gedaan en de dokters met haar bezig waren. Op dat moment kwam één van de dokters naar ons toe om te vertellen dat ze met haar aan de slag gingen en hij even later naar ons toe zou komen om ons bij te praten. Er werd een kamer voor ons geregeld op de verlos afdeling en daar zaten we te wachten. Mijn ouders kwamen vrij snel binnen om ons te steunen en zijn vader zat beneden te wachten.

Leven met het uur

Na 2,5 uur kwam de dokter verslag doen: Het ging niet goed met Loua, ze was erg ziek. Waarom ze niet ademde was een raadsel. Ze hadden haar gestabiliseerd door haar aan de beademing te leggen, heel veel medicatie om haar in slaap te houden etc. en ze waren een koelte behandeling begonnen van 72 uur. Dit om de schade, die door het zuurstoftekort was opgelopen, in haar hersenen te beperken. Hoe groot de schade zou zijn, of er schade zou zijn dat moest blijken uit de MRI scan die zou worden gemaakt na de koelte behandeling. Het was nog maar de vraag of ze die 72 uur door zou komen, want kou bij zo’n kleintje is erg zwaar. We mochten zodra ze stabiel was naar haar toe. Dit was uiteindelijk begin van de avond. Het was leven met het uur, we waren nog steeds zo erg de weg kwijt.

Onze realiteit

We zagen Loua voor het eerst echt goed en hoe; helemaal bedekt in een koelte pak en overal waren draadjes en slangetjes. Ze had een eigen kamer op de IC Neonatologie. Het was erg moeilijk om haar zo te zien maar we wisten gelijk; dit is onze realiteit. Het is niet vanzelfsprekend dat een goede zwangerschap en bevalling leidt tot een goede geboorte. Dat was duidelijk. 

De eerste 24 uur voor Loua waren erg zwaar en zorgelijk

Zó zorgelijk dat haar organen er langzaam mee ophielden en dat de dokters besloten om haar van de koeling af te halen en haar op de hart-long machine wilden leggen. Dit zou een operatie van 2 uur duren en er werd ons verteld om gauw bij Loua te kijken omdat ze niet wisten wanneer we haar weer konden zien, óf we haar konden zien. Dit brak ons in honderden stukjes maar we herpakte ons snel en gingen gauw bij haar kijken. Eenmaal bij haar zagen we een geruststellende blik op de arts; de organen reageerden goed op de opwarming van haar lichaam en haar longen klapten langzaam open. Ze wilde haar even een paar uur aan deze temperatuur laten om te kijken wat het zou doen. In de avond bleek dat haar organen weer werkten en haar longen het grotendeels opeens deden dus de koeling werd weer op gang gezet, want de hersenschade moest beperkt blijven. 

De uitslag van de MRI 

Toen ze de 72u had volbracht werd ze opgewarmd en kreeg ze 2 dagen later de MRI. Een dag later kregen we de uitslag en dit was erg spannend. Er was inderdaad schade opgelopen in het motorische en cognitieve deel van haar hersenen, maar de schade was zo mild dat het zou kunnen dat we hier later niks van merken, of dat ze alleen iets langer er over doet met leren lopen of dat schrijven moeizamer gaat. Dit was voor ons geweldig nieuws en eindelijk waren de artsen tevreden met de voortgang die Loua had gemaakt en de uitslag van de MRI. 

Grote stappen vooruit 

De dagen daarna ging ze zo snel vooruit en kon ze van de beademing af, ze kon gewoon zelfstandig ademen! Ze kreeg wel wat zuurstof toegediend om haar een handje te helpen maar de draadjes en slangen en medicijnen werden steeds minder. We werden overgeplaatst naar het Juliana Kinderziekenhuis in Den Haag. Hier kregen we een kamer op de High Care Neonatologie, een kamer waar ik een bed had en bij haar kon blijven. Dit was erg fijn. We hebben uiteindelijk 2 weken hier gelegen want Loua moest leren drinken en natuurlijk van de apparatuur af. Waarom ze niet ademde na geboorte is tot de dag van vandaag een raadsel. De artsen van het SKZ en JKZ noemen haar een wonder; hoe snel ze herstelde en zelfstandig werd hadden ze niet verwacht. Zeker niet omdat ze dachten dat ze het in het begin niet zou halen, zo bleek achteraf.