Ons verhaal begon eind 2022. Op 22 december ontdekten we na een lange, onzekere periode dat ik voor het eerst zwanger was. Dolblij vertelden we het met kerst aan onze familie. Helaas is ons eerste zoontje Bodi op 23 februari 2023 geboren én overleden door een giant omphalocele.

Opnieuw zwanger

In november 2023 raakte ik opnieuw zwanger, maar dit eindigde in een vroege miskraam. In februari 2024 voelde het geluk weer dichtbij: ik was zwanger van ons meisje Yara. Alles leek goed, maar van de ene op de andere dag klopte haar hartje niet meer. Ook haar verloren we.

Spontaan zwanger

We stonden inmiddels onder controle bij het UMCG en de fertiliteitskliniek. We zouden één cyclus pauzeren, maar ik werd spontaan zwanger van Nówi. De eerste weken waren heftig: ik was erg misselijk en kreeg al met 3 weken een flinke bloeding. Bij de echo zagen we gelukkig een kloppend hartje. Zou het dan toch een innestelingsbloeding zijn geweest?

Aanhoudende bloedingen

Maar de bloedingen bleven aanhouden, zonder pijn maar wel heftig. Met 10 en 12 weken verloor ik grote hoeveelheden bloed. Nówi leek zich nergens iets van aan te trekken. Uiteindelijk werd een groot hematoom in mijn baarmoeder ontdekt – groter dan de baby. Bedrust volgde, wekenlang. Met 18 weken kwam het verlossende nieuws: het hematoom was verdwenen. En ik voelde Nówi voor het eerst bewegen!

Gebroken vliezen

Ons grote doel werd de 24 weken halen. Met 26 weken kreeg ik opnieuw een bloeding en werd ik opgenomen. Na een korte terugkeer naar huis volgde een nieuwe bloeding. Mijn baarmoedermond was verkort, dus kreeg ik weeënremmers en longrijping. Na meerdere opnames braken uiteindelijk spontaan mijn vliezen. De weeën kwamen op gang. Tijdens de keizersnede bleek het lastig om hem eruit te halen, maar uiteindelijk was daar onze zoon Nówi. Hij huilde hard – tegen alle verwachtingen in – en werd direct meegenomen naar de NICU.

Heftige start

De start was pittig: hij moest geïntubeerd worden. Maar al snel mochten we bij hem en begonnen we met buidelen. Nówi woog 1.325 gram en was 36,4 cm lang bij 29 weken. Hij verraste iedereen met zijn kracht. Elke ochtend en elke avond hadden we hem bij mij of bij mijn partner op de borst. Dit gaf ons een rustig gevoel en we merkten aan Nówi dat het met hem dan ook goed ging. Veel minder dips en veel minder stress in zijn lijf. Al waren de dagen spannend, want we kregen te horen dat we echt nog niet na mochten denken over dat we hem ooit mee naar huis mochten nemen. We genoten ervan dat we zijn papa en mama waren.

Overplaatsing naar MCL Leeuwarden

Na 1,5 week mochten we, omdat Nówi het zo goed deed, overgeplaatst worden naar het MCL in Leeuwarden (High care neonatologie). De rit in het ziekenhuis vond ik erg heftig, zo’n klein lichaam in zo’n groot bed/couveusebed. Elke hobbel zag ik mijn kleine mannetje helemaal door elkaar schudden. Eenmaal aangekomen merkte we aan de kleine knul dat hij het heel heftig vond, hij begon direct te dippen in zijn waarden. Dit was een enorm eng moment voor ons, waar we dachten de juiste kant op te gaan voelde het alsof we hem hier zouden verliezen door een transport. Die dag hebben we toch besloten om te buidelen in de hoop dat het hem zou helpen. Qua waarden hielp het niet, maar qua stress in zijn lijf merkten we wel dat het hem erg hielp.

Sterke knul

Daarna hebben we nog 4,5 week in Leeuwarden gelegen. Hij is na transport en zijn dipje van de high flow heel langzaam verbeter.  Voor de rest waren al zijn onderzoeken steeds goed. Zijn gehoortest was geslaagd, zijn ogentest was goed en ze maakten elke week een echo van zijn hersenen om te kijken of hij hersenbloedingen zou hebben. Die heeft hij nooit gehad! En dat is bijzonder, 9/10 prematuren krijgen een bloeding tussen fase 1 en 3. Ook dit gaf aan hoe sterk deze knul was. We mochten bij hem op de kamer slapen en steeds meer helpen met verzorging. Deze momenten met hem waren enorm fijn. Op den duur hoefden we de verpleging niet meer te vragen voor het helpen met buidelen, want dit konden we zelf. We werden ook steeds zelfverzekerder.

Opnieuw een overplaatsing

Op het laatst werden we overgeplaatst naar Heerenveen, dit omdat dit dicht bij ons eigen huis is. Ik keek erg op tegen het transport, omdat ik de vorige keer dacht dat ik daardoor mijn zoontje zou verliezen. Ze kwamen veel te laat aan om hem over te plaatsen, dit kwam omdat op de afdeling een kindje enorm kritiek was en naar het UMCG overgeplaatst moest worden. Dit greep ons erg aan en maakte de rit ingewikkeld. Tevens kreeg ik te horen dat ik niet mee de ambulance op mocht. Ik moest mijn kindje dus in de handen van de ambulancebroeders leggen.

Terug op het zuurstof

We reden dan ook als een speer naar Heerenveen om hem daar op te kunnen vangen als hij aan zou komen. Hij kwam de kamer op gereden en ik mocht hem uit de couveuse halen. En warm dat hij was! In de laatste weken in Leeuwarden lag hij al in een wiegje omdat hij zichzelf goed op temperatuur kon houden. Ik schrok me dood. Een te warm kindje is gevaarlijker dan een te koud kindje heb ik me laten vertellen. Dus dit vond ik echt niet fijn. Ook na dit transport merkte je dat hij moeite had en moest ook wederom weer terug op het zuurstof.

Naar huis

Gelukkig kwam hij er wel snel bovenop. Hij mocht de dagen erna afbouwen met het zuurstof en ook de voedingen mochten omhoog en de sondevoedingen naar beneden. We hebben in totaal nog 1 week en 1 dag in het Tjongerschans gelegen en toen mochten we hem al mee naar huis nemen. Dit was een erg gek moment, één week geleden had hij nog zuurstof nodig om bij te komen van transport en nu mochten we hem meenemen, zonder monitor en met sonde.

Spannende tijd

De rit naar huis was spannend en de eerste dag/nacht thuis ook. Ik durfde hem niet los te laten en de nacht durfde ik niet te slapen. Bang dat hij zou stoppen met ademen of uitgeput raakte. Precies 5 dagen na thuiskomst deed hij het zo ontzettend goed met de voedingen dat we de sonde eruit mochten halen. Inmiddels was hij de 3 kg gepasseerd en was hij 36 weken in zwangerschapsweken.

We zijn nog elke dag bang om hem te verliezen

Sindsdien is hij mega hard gaan groeien en echt zich gaan ontwikkelen van een prematuur sterk mannetje tot nu een echt bonkje die blij is en graag ontwikkelt. Maar toch zijn wij nog elke dag bang om hem te verliezen en begint voor ons nu pas het verwerkingsproces. Dit merk ik vooral aan de nachtmerries die ik heb en dat ik hem absoluut niet lang kan missen en daar ook erg emotioneel over wordt/ben. Sinds we de uitgerekende datum hebben bereikt, durven we steeds meer met hem te ondernemen, maar toch blijven we alert op hem.

Nog elke dag genieten we volop van het knuffelen en buidelen. Want ook thuis zetten we dit door. Vanaf een uur of 16.00 in de middag tot aan 21.00 wanneer we naar bed gaan hebben we hem lekker bij ons. Het geeft ons een fijn gevoel en we geloven er heilig in dat dit hem ook nu nog altijd helpt.