In oktober 2023 kwamen wij erachter in verwachting te zijn van ons eerste kindje. De zwangerschap verliep eigenlijk zonder problemen. Alle echo’s waren goed en ook alle testen waren in orde. We waren dolblij toen we er in januari achter kwamen dat we in juli een lief jongetje mochten verwachten.  We konden niet wachten hem te mogen ontmoeten. Dat ontmoeten kwam sneller dan verwacht.

Krampen

Begin april mochten we na een controle bij de verloskundige naar het ziekenhuis. Mogelijk zwangerschapsvergiftiging werd er gezegd. Na wat kleine controles mochten we naar huis. Gelukkig was er niks aan de hand. Althans dat dachten we. Op 24 april was ik aan het werk, met wat lichte buikkramp en een beetje bloedverlies ging ik naar huis. Thuis bleef ik wat krampen houden. Misschien oefen weeën dachten we nog. Ik ging toch maar slapen, maar na een onrustige nacht bleven de krampen aanhouden.

Gebroken vliezen

’s Ochtends de verloskundige gebeld en die kwam kijken. Mijn vliezen bleken gebroken, waarschijnlijk al een langere tijd. Ik moest door naar het ziekenhuis, waar ik vol gestopt werd met weeënremmers. Hoewel deze leken te werken, moest ik toch opgenomen worden. Dichtstbijzijnde ziekenhuis met plek werd Veldhoven, ongeveer 1,5 uur rijden van waar wij vandaan komen. Ik werd per ambulance vervoerd. Mijn vriend ging intussen naar huis om alle spullen op te halen.

Doodsbang

In de ambulance kwam de bevalling weer op gang, waarna we met spoed doorgingen naar het ziekenhuis. Daar ben ik gelijk nagekeken. Ik had al 5 cm ontsluiting. "Je gaat je zoontje vanavond nog ontmoeten" werd er gezegd. Ik kreeg een weeënstorm en mijn vriend werd gebeld dat hij door moest gaan rijden. Doodsbang was ik: zou mijn kindje zo ademen, gaat mijn vriend hier op tijd kunnen zijn? Ik was helemaal alleen, zo ver bij mijn familie vandaan op mijn meest kwetsbare moment. Gelukkig waren mijn vriend en ouders op tijd in het ziekenhuis.

Na 29 weken en 5 dagen werd onze Rens geboren

Op 25 april 2024 om 21.09 uur mochten wij na een bevalling van iets meer dan twee uur onze kleine Rens Nolan verwelkomen. 29 weken en 5 dagen was ik zwanger geweest. De start kon niet beter, Rens ademde zelf. Hij woog 1290 gram en was ongeveer 30 centimeter. Met mij ging het iets minder, ik had veel bloed verloren en moest geopereerd worden omdat de placenta niet geboren wilde worden. Daar ging ik, gescheiden van mijn kindje naar de OK. Door het bloedverlies en de medicatie heb ik hier gelukkig weinig van meegekregen.

Ons leven stond ineens op zijn kop

De eerste dagen leefden we in een roes. Ineens waren we ouders. Ons kindje op de afdeling NICU van het Maxima ziekenhuis in Veldhoven en wij in het Ronald Mcdonald huis er naast. Gelukkig waren de artsen en verpleegkundige heel lief. Alles werd uitgelegd en langzaam maar zeker gingen wij steeds meer de zorg voor Rens overnemen. Ik ging, ook al wilde ik het eigenlijk niet, kolven voor borstvoeding en twee keer per dag gingen wij buidelen met Rens. Omringd door lieve familie, vrienden en collega’s werden we overladen met steun en hulp uit alle hoeken. Dit hadden we ook wel nodig, ons leven stond ineens op zijn kop.

Een nieuwe omgeving

Rens deed het boven verwachting goed en na 7 dagen kregen wij te horen dat we naar een ander ziekenhuis moesten. Rens werd te sterk voor de afdeling en we moesten ruimte gaan maken op de IC. Ondanks dat dit geweldig nieuws was, voelde dit niet zo. Mijn kleine mannetje te sterk? Hij ligt hier aan allerlei snoertjes en slangen en weegt nog maar 1200 gram. Ik heb, tegen beter weten in, gesmeekt hem in ons veilige plekje in Veldhoven te houden. Maar Rens deed het te goed, en daar gingen we 7 dagen na de bevalling in de ambulance. Op naar het Maasstad Ziekenhuis in Rotterdam. Gelukkig wel een stuk dichter bij familie en vrienden.

Incidenten

Het Maasstad ziekenhuis werd ons nieuwe thuis. Een van ons mocht bij Rens op de kamer slapen en de andere reed dagelijks op en neer tussen ons huis en het ziekenhuis. Heerlijk om zo dicht bij ons kleine mannetje te kunnen zijn, maar hier leerden wij ook onze grootse nachtmerrie kennen: de incidenten. Oftewel, het ineens wegzakken van de hartslag en saturatie. Weken lang hebben we hiermee moeten leven. Ons kleine mannetje had meerdere incidenten per dag. Rens groeide goed en werd steeds sterker, maar de incidenten bleven. Helaas hebben we meerdere keren moeten meemaken dat Rens bijna blauw de couveuse uit werd gehaald om hem weer te laten ademen. En daar zat je dan, op bed, machteloos te kijken hoe meerdere verpleegkundige en artsen met je kindje bezig waren.

Naar huis

Ineens ging het snel. De zuurstof en Flow werden in rap tempo afgebouwd. Rens was steeds beter in staat zonder hulpmiddelen te ademen. Na 7 weken was alles afgebouwd en toen kwam de arts: "Jullie mogen naar huis". Gevoelens van blijdschap en onzekerheid raasden door ons heen. Blij om naar huis te mogen, maar tegelijkertijd onzeker of hij wel sterk genoeg zou zijn. Vorige week had hij nog incidenten en nu mogen we naar huis. ‘Alleen nog een vaccinatie en als hij dan 24 uur geen incidenten laat zien mogen jullie naar huis’, werd er gezegd. En daar ging ik ‘s avonds, naar huis om de babykamer in te richten. De volgende ochtend liep ik trots met de maxi-cosy naar boven en daar hoorde ik dat Rens ‘s nachts helaas weer een incident had gehad. We mochten dus niet naar huis. Weer opnieuw gingen de 24 uur in. De volgende ochtend, op 22 juni, mochten we dan eindelijk naar huis.

Opnieuw vertrouwen

De eerste weken thuis kon ik alleen maar naar de babyfoon staren: waar was nou toch mijn zo gehate, maar toch vertrouwde monitor? Ademt hij nog? En daar ging ik weer naar zijn kamer. Dit gevoel heeft echt moeten slijten. Inmiddels doet ons kleine mannetje het super goed en wordt hij bijna 1 jaar. Onze trots!