We hebben 3 prachtige zoons: 3 strong baby’s en elk heeft zijn eigen verhaal. Dit is het verhaal van onze jongste zoon Diëgo. Voor we zwanger raakten van Diëgo, hadden we al 2 zoons gekregen. Michael Jaylon werd met 24 weken en 2 dagen geboren en Milan met 23 weken en 5 dagen. Helaas verloor Michael na twee dagen zijn dappere strijd en Milan mocht maar 20 minuten bij ons zijn.

Elke dag was er een

De zwangerschap van Diëgo is geen dag leuk geweest. Natuurlijk waren we blij dat ik weer zwanger was, maar de spanning was vreselijk. Elke dag was er een, maar ze duurden lang - heel lang. Ik kreeg een cerclage om te zorgen dat hij binnen bleef. Bijna mijn hele zwangerschap lag ik in bed of op de bank. Maar het was het waard. De 24 weken gingen voorbij en met 32 weken gingen we langzaam naar de veilige weken. Tussendoor hebben we nog wel kerst in het ziekenhuis gevierd met weeënremmers en longrijpers, maar hij bleef gelukkig zitten waar hij thuis hoorde.

Geen houden meer aan

Op 5 maart begonnen na het eten de weeën. Ik hoopte nog dat ze weg zouden gaan, maar in de nacht wist ik dat het zou gaan gebeuren. We gingen naar het ziekenhuis en in de ochtend van 6 maart werd de cerclage los geknipt. Onze zoon mocht na een zwangerschap van 34 weken en 4 dagen komen. Er was geen houden meer aan en de bevalling ging snel. Voor we het wisten was hij daar, ons wonder. Wat was ik blij toen hij begon te huilen: er was geluid.... Hij werd op mijn buik gelegd en ik was trots, blij maar ook vol ongeloof. Hij was er en hij leeft.

Toch geen goede start

Hij werd al snel meegenomen. Ze zeiden dat ze hem na gingen kijken en weg waren ze. Er gebeurde zoveel wat niet gek is na een bevalling, maar ik wilde bij mijn kind zijn. Waar was hij? Ik wilde hem voelen en vasthouden, maar hij was in een andere kamer in een couveuse gelegd. Hij lag aan de beademing en overal waren slangen en snoertjes. Hij had toch niet zo'n goede start als we dachten en in de dagen daarna kwam er alleen maar meer ellende.

Nachtmerrie

Hij kreeg geelzucht en hij had een hele nare open plek op zijn voorhoofd. Ze dachten een ooievaarsbeet. Achteraf bleek het van de beademing te komen, omdat het bandje schuurde. Bij de hielprik kwam er uit dat hij vermoedelijk iets aan zijn mild had. Ze vroegen zich af of hij deze überhaupt wel had… Ze maakten echo's van zijn hoofd en zagen een donkere vlek. Ze dachten dat hij een hersenbeschadiging had. De nachtmerrie ging maar door… Na een aantal dagen waren we het zat heel erg zat. We vonden het mooi zo. We waren op van de zenuwen. Ons kind mankeerde van alles en niemand gaf ons duidelijkheid. Ik wilde maar één arts en die moest ons vertellen wat er aan de hand was: “Gaat hij dood of niet?”

Opluchting

Ze gaven aan het toch niet helemaal goed ingeschat te hebben en boden hun excuses aan. Ja hij is te vroeg geboren en was nog niet sterk genoeg om zelf te ademen. En ja hij kreeg geelzucht, waardoor hij wat langer in de couveuse bleef met speciaal licht, maar verder mankeerde hij niks.  Wat waren wij blij om dat te horen! We hebben nog een paar weken in het ziekenhuis gelegen, maar dat was niet erg. Hij was daar veilig en ik mocht bij hem blijven. Na een aantal dagen mocht hij elke dag even bij me liggen. Huid op huid contact (buidelen) is zo'n fijn iets.

Steeds meer vertrouwen

De angst werd minder. We kregen steeds meer vertrouwen dat hij echt bij ons ging blijven. Als je zo'n klein mannetje ziet vechten, kan je niks anders doen dan positief blijven en er voor hem zijn. De dag dat hij eindelijk mee naar huis mocht, is 1 van de mooiste dagen van ons leven. Onze kleine vechter is inmiddels 6 jaar en doet het gelukkig heel goed!