Na vijf dagen weeënremmers is Ezra met 30 weken en 1 dag geboren in het LUMC. Hij woog 1580 gram en werd direct overgeplaatst naar de NICU. Een spannende tijd volgde. In eerste instantie durfde ik Ezra niet te zien: bang voor wat ik zou aantreffen, en bang voor wat er mis kon gaan. Met de steun van de lieve verpleging in het LUMC gingen we uiteraard toch naar hem toe. Ezra deed het, naar omstandigheden, goed. Wel moest hij onder de lamp vanwege zijn waardes, maar verder liet hij al snel zien hoe sterk hij was.

Van Leiden naar Dordrecht: een opluchting

Na vier dagen mochten wij weg uit Leiden en werd Ezra overgeplaatst naar het ziekenhuis in Dordrecht. De neonatologie daar was voor mij een grote opluchting: het voelde allemaal knusser en fijner. Ook daar was de begeleiding geweldig. We kregen elke dag een update over hoe het met Ezra ging.

Over het algemeen deed hij het goed, al bleef hij last houden van zijn buikje. Hij had veel krampjes en moeite met de ontlasting. De fysiotherapeut leerde ons hoe we hem konden helpen. Ezra lag ook lang aan de extra zuurstof. Telkens wanneer men probeerde het af te bouwen, werd hij onrustig, dus ging de hoeveelheid weer omhoog. Zo hebben we dat weken gedaan.

Kleine stappen, grote mijlpalen

Toen Ezra eindelijk toe was aan de wieg, voelde dat als een enorme mijlpaal. Zijn temperatuur bleef stabiel, hij mocht kleertjes aan en lag eindelijk in een wiegje zoals het hoort bij een baby. De zuurstof bleef nog wel nodig. Na weken op dezelfde hoeveelheid zuurstof te hebben gezeten, maakte Ezra ineens een enorme sprint de goede richting in. Iets waar wij ineens als ouders achteraan moesten rennen en wat ik lastig vond bij te houden. Hij kon van de zuurstof af en de monitor liet zien dat hij het aankon. Af en toe nog wat “dipjes”, maar verder ging het prima.

De stap naar huis

In de laatste week mochten we een nachtje met z’n drieën in de familiekamer slapen, om te wennen aan het alleen zijn. Ezra had nog een sonde voor zijn voeding, maar verder ging het goed. Als wij leerden omgaan met de sonde, mochten we naar huis. Dat nachtje was spannend, maar ook heel bijzonder.

Twee dagen later was het zover: we mochten naar huis met Ezra, weliswaar met sonde en zonder dat er nog iemand anders in contact mocht komen met Ezra. De dag van vertrek was dubbel: spannend en fijn tegelijk. Gek genoeg voelde de afdeling neonatologie vertrouwd, bijna als thuis. Daar was de juiste begeleiding, mocht er iets gebeuren.

Kracht en vertrouwen

De verpleging en Ezra zelf gaven mij de kracht om door te gaan. Ondanks tegenslagen bleef Ezra vechten en bleef het zorgteam ons eerlijk en hoopvol begeleiden. Ze waren heel eerlijk in dat het een achtbaan is en dat het van het een op andere moment fout kon gaan. Dit gebeurde ook, maar hoe moeilijk die momenten ook waren, ik heb altijd vertrouwen gehad in de kunde van het personeel en de kracht die Ezra in zich had.

Een vrolijke, wijze jongen

Nu, bijna vier jaar later, gaat het onwijs goed met Ezra. Hij is wijs voor zijn leeftijd, kletst de oren van je hoofd en is ontzettend lief. Hij laat zijn liefde voor de mensen om hem heen dubbel en dwars zien. Ezra wordt nog gevolgd door het nazorgbureau van het ziekenhuis en ook dat gaat goed. Zijn buikje blijft altijd een zwak punt, maar we leren ermee omgaan. Ezra is dankbaar, sterk en een echte strijder. Hij doet zijn naam eer aan en wij zijn met z’n allen zó trots op hem!