Onze kinderwens bracht ons opnieuw naar het ziekenhuis, waar we met de nodige spanning en hoop een traject zijn gestart. Toen bleek dat we zwanger waren, waren we dolgelukkig. Toch kwamen er al snel wat zorgen om de hoek kijken. Tijdens mijn vorige zwangerschap had ik namelijk zwangerschapsdiabetes, en helaas was dat dit keer niet anders. Dit keer verliep het moeizamer mijn bloedwaardes waren moeilijk onder controle te krijgen en ik voelde me steeds minder fit. Uiteindelijk moest ik eerder stoppen met werken iets waar ik erg tegenop zag, maar wat achteraf de juiste keuze bleek te zijn. Want een week later…

13 september 2025 een dag die voor altijd in mijn geheugen gegrift staat. Stiekem wist ik al dat het de dag van mijn babyshower was. Sem en Vic waren op pad zodat ik nog even kon uitrusten, voordat ik me zou klaarmaken. In mijn pyjama zat ik lekker op de bank tv te kijken, toen ik plots iets voelde knakken… en het warm werd. Oh, dacht ik, mijn vliezen zijn gebroken, het gaat beginnen! Maar toen ik keek, schrok ik.

De rit naar het ziekenhuis duurde een eeuwigheid

Het was geen vruchtwater, maar een grote plas bloed en het bleef maar komen. Paniek. Mijn hart bonsde. Ik belde meteen mijn man, maar hij was onderweg terug… wat kon hij doen? Ik belde mijn moeder en vervolgens het ziekenhuis die na uitleg de vraag stelde “Hoe snel kun je hier zijn? We wachten je op.” Niet veel later stonden mijn ouders voor de deur, ik zag de schrik op hun gezichten toen ze al het bloed zagen. Snel de auto in, op weg naar het ziekenhuis. De rit duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid.
Vlak voor het ziekenhuis zag ik mijn man rijden gelukkig!

Onze dochter kreeg het steeds moeilijker

In de rolstoel, hup naar de verloskamers. Aan de monitors… en daar was het: het hartje van onze dochter. Wat een opluchting ze is er nog. Toch bleef het bloed maar komen. Ik was 33+ 4 weken zwanger.
Is de bevalling begonnen? Wat gebeurt hier? Twijfel , Angst , Onzekerheid. De artsen zeiden eet en drink maar niets meer, we bereiden je voor, voor het geval we moeten ingrijpen. Ik kreeg een operatiehemd aan, een katheter en alles ging in een waas. Onze dochter kreeg het steeds moeilijker en viel vaker weg. De gynaecologen kwamen terug met de boodschap we hebben geen tijd meer. We moeten nu ingrijpen. Je krijgt een keizersnede en we gaan je in slaap maken.

Losgelaten placenta

Ik weet eigenlijk niet eens wat ik voelde ik beleefde het alsof ik er niet echt bij was. Mijn placenta bleek te zijn losgelaten. sectio Code rood.... En zo lag ik op de operatiekamer. Toen ik wakker werd, had ik een dochter  maar ik wist niet hoe, of wie ze was. Gelukkig hoorde ik dat ze leefde en het goed was wat een opluchting!
Maar tegelijk duizend vragen: Hoe is het met haar? Hoe ziet ze eruit? Is iemand bij haar? Na een ijsje (mijn eerste hapje sinds uren) mocht ik eindelijk naar haar toe. En daar lag ze: mijn mini-meisje, bij haar papa op de borst te buidelen. Zó klein, zó kwetsbaar, met al die piepjes en kabeltjes, maar ook zó ongelooflijk sterk. Ik voelde me meteen weer compleet.

Hartverscheurend

Grote broer mocht haar ook even zien op de IC. Zijn gezicht sprak boekdelen. Je bereidt je kind voor op een zusje samen gaan we dit doen en jij mag helpen maar dan ligt ze daar, tussen de piepjes en slangetjes. Het waren heel veel indrukken voor hem. Even later werd ik naar mijn kamer gebracht, probeerde te rusten, maar hoe dan? Ik was moe, had pijn, en wilde maar één ding bij mijn kind zijn. De volgende dag mocht ik naar huis. Fijn, maar ook hartverscheurend. Mijn kleine meisje moest achterblijven. Ja, ze was in goede handen, en ja, ze deed het goed maar dit is niet hoe het hoort. Huilend reden we naar huis. Ons huis was prachtig versierd, alles roze, maar er was geen baby. Ik moest herstellen, er zijn voor mijn oudste, én bij mijn baby willen zijn. Dat schuldgevoel was enorm. Drie keer per dag reden we op en neer naar het ziekenhuis. De liefde en zorg van alle mensen daar voor Liv én voor ons maakten het draaglijker.

Naar huis

Liv was een dappere, sterke meid. Na drie dagen op de IC, 1700 gram, van de CPAP af, mocht ze naar de medium care. Vanaf daar ging het alleen maar beter uit de couveuse, in een warmtebedje, infuus eruit, en uiteindelijk zelf drinken. Wat een mijlpalen. Wat een trots! De artsen zeiden dat we waarschijnlijk pas rond de uitgerekende datum naar huis zouden kunnen. Maar Liv had andere plannen. Na slechts tweeënhalve intensieve weken had ze geen alarmen meer en dronk ze zelf voldoende. Tegen alle verwachtingen in mochten we naar huis. We blijven onder controle bij de cardioloog vanwege de ruisjes , twee kleine gaatjes in haar hartje maar we hebben er alle vertrouwen in.